الحديث الخامس و هو الواحد و الستون و المائة

عن الصادق (ع) قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ عِنْدَ كُلِّ بِدْعَةٍ تَكُونُ مِنْ بَعْدِي يُكَادُ بِهَا الْإِيمَانُ وَلِيّاً مِنْ أَهْلِ بَيْتِي مُوَكَّلًا بِهِ يَذُبُّ عَنْهُ يَنْطِقُ بِإِلْهَامٍ مِنَ اللَّهِ وَ يُعْلِنُ الْحَقَّ وَ يُنَوِّرُهُ وَ يَرُدُّ كَيْدَ الْكَائِدِينَ يُعَبِّرُ عَنِ الضُّعَفَاءِ فَاعْتَبِرُوا يَا أُولِي الْأَبْصَارِ وَ تَوَكَّلُوا عَلَى اللَّهِ

ترجمه: رسول خدا(ص) فرمود: براى هر بدعتى كه پس از من براى نیرنگ زدن با ایمان پیدا شود ولی‌ای از خاندانم گماشته شده كه از ایمان دفاع كند و به الهام خدا سخن گوید و حق را آشكار و روشن كند و نیرنگ نیرنگبازان را رد كند و زبان افراد ناتوان باشد، اى هوشمندان پند گیرید و به خدا توكل كنید.

الحديث الرابع و هو الستون و المائة

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَبَى اللَّهُ لِصَاحِبِ الْبِدْعَةِ بِالتَّوْبَةِ قِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ وَ كَيْفَ ذَلِكَ قَالَ إِنَّهُ قَدْ أُشْرِبَ قَلْبُهُ حُبَّهَا

ترجمه: رسول خدا (ص) فرمود: خدا از قبول توبه بدعتگزار خوددارى فرموده. عرض شد چرا چنین است؟

الحديث الثالث و هو التاسع و الخمسون و المائة

وَ بِهَذَا الْإِسْنَادِ قَالَ: مَنْ أَتَى ذَا بِدْعَةٍ فَعَظَّمَهُ فَإِنَّمَا يَسْعَى فِي هَدْمِ الْإِسْلَامِ