بَابُ الْإِشَارَةِ وَ النَّصِّ عَلَى الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ(ع)

و هو الباب الثالث و الستون من كتاب الحجة و فيه ثلاثة احادیث

348- الحديث الاول و هو الرابع و السبعون و سبعة مائة

عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ: سَمِعْتُ أَبَاجَعْفَرٍ(ع) يَقُولُ: لَمَّا حَضَرَ الْحَسَنَ بْنَ عَلِيٍّ(ع) الْوَفَاةُ قَالَ: لِلْحُسَيْنِ(ع) يَا أَخِي إِنِّي أُوصِيكَ بِوَصِيَّةٍ فَاحْفَظْهَا إِذَا أَنَا مِتُّ فَهَيِّئْنِي ثُمَّ وَجِّهْنِي إِلَى رَسُولِ اللَّهِ(ص) لِأُحْدِثَ بِهِ عَهْداً ثُمَّ اصْرِفْنِي إِلَى أُمِّي(ع) ثُمَّ رُدَّنِي فَادْفِنِّي بِالْبَقِيعِ وَ اعْلَمْ أَنَّهُ سَيُصِيبُنِي مِنْ عَائِشَةَ مَا يَعْلَمُ اللَّهُ وَ النَّاسُ صَنِيعُهَا وَ عَدَاوَتُهَا لِلَّهِ وَ لِرَسُولِهِ وَ عَدَاوَتُهَا لَنَا أَهْلَ الْبَيْتِ فَلَمَّا قُبِضَ الْحَسَنُ(ع) وَ وُضِعَ عَلَى السَّرِيرِ ثُمَّ انْطَلَقُوا بِهِ إِلَى مُصَلَّى رَسُولِ اللَّهِ(ص) الَّذِي كَانَ يُصَلِّي فِيهِ عَلَى الْجَنَائِزِ فَصَلَّى عَلَيْهِ الْحُسَيْنُ(ع) وَ حُمِلَ وَ أُدْخِلَ إِلَى الْمَسْجِدِ فَلَمَّا أُوقِفَ عَلَى قَبْرِ رَسُولِ اللَّهِ(ص) ذَهَبَ ذُو الْعُوَيْنَيْنِ إِلَى عَائِشَةَ فَقَالَ: لَهَا إِنَّهُمْ قَدْ أَقْبَلُوا بِالْحَسَنِ لِيَدْفِنُوا مَعَ النَّبِيِّ(ص) فَخَرَجَتْ مُبَادِرَةً عَلَى بَغْلٍ بِسَرْجٍ فَكَانَتْ أَوَّلَ امْرَأَةٍ رَكِبَتْ فِي الْإِسْلامِ سَرْجاً فَقَالَتْ نَحُّوا ابْنَكُمْ عَنْ بَيْتِي فَإِنَّهُ لا يُدْفَنُ فِي بَيْتِي وَ يُهْتَكُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ حِجَابُهُ فَقَالَ: لَهَا الْحُسَيْنُ(ع) قَدِيماً هَتَكْتِ أَنْتِ وَ أَبُوكِ حِجَابَ رَسُولِ اللَّهِ(ص) وَ أَدْخَلْتِ عَلَيْهِ بَيْتَهُ مَنْ لا يُحِبُّ قُرْبَهُ وَ إِنَّ اللَّهَ سَائِلُكِ عَنْ ذَلِكِ يَا عَائِشَةُ.

ترجمه: محمد بن مسلم گوید شنیدم امام باقر علیه‌السلام مى‌فرمود: چون وفات حسن بن على علیهماالسلام نزدیك شد، به حسین علیه‌السلام فرمود: برادرم! به تو وصیتى مى‌كنم، آن را حفظ كن، چون من مردم، جنازه‌ام را (با غسل و كفن و حنوط) آماده دفن كن، سپس مرا بر سر قبر رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم ببر تا با او تجدید عهد كنم، آن‌گاه مرا به طرف قبر مادرم علیها‌السلام برگردان، سپس مرا در بقیع دفن كن و بدان كه از عایشه به من مصیبتى رسد و منشأش آن است كه خدا و مردم زشتكارى و دشمنى او را با خدا و پیامبر و ما خاندان مى‌دانند.

چون امام حسن علیه‌السلام وفات یافت (و) در همان‌جا روى تابوتش گذاشتند، او را به محل مصلاى پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم كه بر جنازه‌ها نماز مى‌خواند بردند، امام حسین علیه‌السلام بر جنازه نماز خواند و سپس برداشتند و به مسجد بردند، چون بر سر قبر رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم نگاه داشتند، جاسوسى نزد عایشه رفت و گفت: بنى هاشم جنازه حسن را آورده‌اند تا نزد پیامبر دفن كنند، او روى استر زین كرده‌اى نشست و به شتاب بیرون شد - و او نخستین زنى بود كه در اسلام بر زین نشست - آمد و گفت فرزند خود را از خانه من بیرون برید، او نباید در خانه من دفن شود و حجاب رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم دریده شود، امام حسین علیه‌السلام به او فرمود: تو و پدرت در سابق حجاب رسول خدا را پاره كردید و در خانه او كسى را در آوردى كه دوست نداشت نزدیك او باشد. اى عایشه خدا از این كارت از تو بازخواست مى‌كند.

بَابُ الْإِشَارَةِ وَ النَّصِّ عَلَى الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ(ع)

و هو الباب الثانی و الستون من كتاب الحجة و فيه سبعة احادیث

341- الحديث الاول و هو السابع و الستون و سبعة مائة

عَنْ سُلَيْمِ بْنِ قَيْسٍ قَالَ: شَهِدْتُ وَصِيَّةَ أَمِيرِالْمُؤْمِنِينَ(ع) حِينَ أَوْصَى إِلَى ابْنِهِ الْحَسَنِ(ع) وَ أَشْهَدَ عَلَى وَصِيَّتِهِ الْحُسَيْنَ(ع) وَ مُحَمَّداً وَ جَمِيعَ وُلْدِهِ وَ رُؤَسَاءَ شِيعَتِهِ وَ أَهْلَ بَيْتِهِ ثُمَّ دَفَعَ إِلَيْهِ الْكِتَابَ وَ السِّلاحَ وَ قَالَ: لِابْنِهِ الْحَسَنِ(ع): يَا بُنَيَّ أَمَرَنِي رَسُولُ اللَّهِ(ص) أَنْ أُوصِيَ إِلَيْكَ وَ أَنْ أَدْفَعَ إِلَيْكَ كُتُبِي وَ سِلاحِي كَمَا أَوْصَى إِلَيَّ رَسُولُ اللَّهِ(ص) وَ دَفَعَ إِلَيَّ كُتُبَهُ وَ سِلاحَهُ وَ أَمَرَنِي أَنْ آمُرَكَ إِذَا حَضَرَكَ الْمَوْتُ أَنْ تَدْفَعَهَا إِلَى أَخِيكَ الْحُسَيْنِ(ع) ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَی ابْنِهِ الْحُسَيْنِ(ع) فَقَالَ: وَ أَمَرَكَ رَسُولُ اللَّهِ(ص) أَنْ تَدْفَعَهَا إِلَى ابْنِكَ هَذَا ثُمَّ أَخَذَ بِيَدِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ(ع) ثُمَّ قَالَ: لِعَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ‏ وَ أَمَرَكَ رَسُولُ اللَّهِ(ص) أَنْ تَدْفَعَهَا إِلَى ابْنِكَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ وَ أَقْرِئْهُ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ(ص) وَ مِنِّي السَّلامَ.

بَابُ الْإِشَارَةِ وَ النَّصِّ عَلَى أَمِيرِالْمُؤْمِنِينَ(ع)

و هو الباب الثانی و الستون من كتاب الحجة و فيه تسعة احادیث

332- الحديث الاول و هو الثامن و الخمسون و سبعة مائة