الحديث السابع و هو الخامس و التسعون و المائة

عَنْ أَبِي‌عبدالله (ع) قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ اخْتَلَفَ عَلَيْهِ رَجُلانِ مِنْ أَهْلِ دِينِهِ فِي أَمْرٍ كِلاهُمَا يَرْوِيهِ أَحَدُهُمَا يَأْمُرُ بِأَخْذِهِ وَ الْآخَرُ يَنْهَاهُ عَنْهُ كَيْفَ يَصْنَعُ؟ فَقَالَ: يُرْجِئُهُ حَتَّى يَلْقَى مَنْ يُخْبِرُهُ فَهُوَ فِي سَعَةٍ حَتَّى يَلْقَاهُ وَ فِي رِوَايَةٍ أُخْرَى بِأَيِّهِمَا أَخَذْتَ مِنْ بَابِ التَّسْلِيمِ وَسِعَكَ

 ترجمه: سماعه گوید از امام صادق علیه‌السلام پرسیدم: مردیست كه دو نفر از هم مذهبانش نسبت به مطلبى دو روایت مختلف برایش نقل مى‌كنند، یكى امرش مى‌كند و دیگرى نهیش مى‌نماید، او چه كند! فرمود: تأخیرش اندازد تا آن‌كه را به واقع خبرش مى‌دهد (امام زمانش را) ملاقات كند، و تا زمان ملاقاتش خودمختار است و در روایت دیگر است، به هر كدام از آن دو روایت كه با رضایت خاطر و تسلیم عمل كنید تو را روا است.

الحديث السادس و هو الرابع و التسعون و المائة

عَنْ نَصْرٍ الْخَثْعَمِيِّ قَالَ: سَمِعْتُ أَبَاعبدالله (ع) يَقُولُ مَنْ عَرَفَ أَنَّا لا نَقُولُ إِلا حَقّاً فَلْيَكْتَفِ بِمَا يَعْلَمُ مِنَّا فَإِنْ سَمِعَ مِنَّا خِلافَ مَا يَعْلَمُ فَلْيَعْلَمْ أَنَّ ذَلِكَ دِفَاعٌ مِنَّا عَنْهُ

 ترجمه: امام صادق علیه‌السلام فرمود: كسى كه مى‌داند ما جز حق نگوئیم باید همان علمش به ما او را بس باشد پس اگر از ما خلاف آن‌چه را كه مى‌داند (گفتارى به ظاهر ناحق) شنید باید بداند كه آن گفتار براى دفاع ماست از او.

الحديث الخامس و هو الثالث و التسعون و المائة

عَنْ زُرَارَةَ بْنِ أَعْيَنَ عَنْ أَبِي‌جَعْفَرٍ (ع) قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ مَسْأَلَةٍ فَأَجَابَنِي ثُمَّ جَاءَهُ رَجُلٌ فَسَأَلَهُ عَنْهَا فَأَجَابَهُ بِخِلافِ مَا أَجَابَنِي ثُمَّ جَاءَ رَجُلٌ آخَرُ فَأَجَابَهُ بِخِلافِ مَا أَجَابَنِي وَ أَجَابَ صَاحِبِي فَلَمَّا خَرَجَ الرَّجُلانِ قُلْتُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ رَجُلانِ مِنْ أَهْلِ الْعِرَاقِ مِنْ شِيعَتِكُمْ قَدِمَا يَسْأَلانِ فَأَجَبْتَ كُلَّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا بِغَيْرِ مَا أَجَبْتَ بِهِ صَاحِبَهُ فَقَالَ: يَا زُرَارَةُ إِنَّ هَذَا خَيْرٌ لَنَا وَ أَبْقَى لَنَا وَ لَكُمْ وَ لَوِ اجْتَمَعْتُمْ عَلَى أَمْرٍ وَاحِدٍ لَصَدَّقَكُمُ النَّاسُ عَلَيْنَا وَ لَكَانَ أَقَلَّ لِبَقَائِنَا وَ بَقَائِكُمْ قَالَ: ثُمَّ قُلْتُ لِأَبِي‌عبدالله (ع) شِيعَتُكُمْ لَوْ حَمَلْتُمُوهُمْ عَلَى الْأَسِنَّةِ أَوْ عَلَى النَّارِ لَمَضَوْا وَ هُمْ يَخْرُجُونَ مِنْ عِنْدِكُمْ مُخْتَلِفِينَ قَالَ: فَأَجَابَنِي بِمِثْلِ جَوَابِ أَبِيهِ

 ترجمه: زراره گوید: از امام باقر علیه‌السلام مطلبى پرسیدم و جوابم فرمود، سپس مردى آمد و همان مطلب را از او پرسید و او برخلاف جوابش به من گفت، سپس مرد دیگرى آمد و به او جوابى برخلاف هر دو جواب داد، چون آن دو مرد رفتند، عرض كردم فرزند پیامبر! دو مرد از اهل عراق و از شیعیان شما آمدند و سؤالى كردند و شما هر یك را برخلاف دیگرى جواب دادید!! فرمود: اى زراره این گونه رفتار براى ما بهتر و ما و شما را بیش‌تر باقى دارد و اگر اتفاق كلمه داشته باشید، مردم متابعت شما را از ما تصدیق مى‌كنند (و اتحاد شما را علیه خود مى‌دانند) و زندگى ما و شما ناپایدار گردد.

زراره گوید سپس به امام صادق علیه‌السلام عرض كردم: شیعیان شما چنانند كه اگر آن‌ها را به سوى سرنیزه و آتش برانید مى‌روند با این حال از شما جواب‌هاى مختلف مى‌شنوند. آن حضرت هم به مانند پدرش به من جواب داد.